Sa dinami-dami ng nangyari sa buong taon na ito, tumatak sa akin ang salitang ‘change’. Hindi ko maintindihan kung ano bang meron ang salitang ito para masabi ko sa sarili ko na may kakaiba sa buhay ko at hindi ko nagugustuhan ang mga ito pero kailangan kong maintindihan kasi ganun talaga yun.
Hindi ko din alam kung sadya talagang dumadating ang problema dahil magkamag-anak sila ni ‘change’. At ang hirap pala talagang pakisamahan nitong salitang ito. Ang hirap niyang tanggapin. Pero isa lang ang pinatunayan niya sa akin, na bandang huli, magiging masaya ka din sa piling ko. (naks! Parang ‘di totoo)
Mga kaibigan. Yan po ang unang biniktima niya sa buhay ko. Kung bakit ba naman na sa hindi inaasahang pagkakatampuhan, eh bigla pala siyang eeksena. Hindi ko din pala namalayan na kahit papa’no, napasaya ako ng pagbabago at mga bagong taong naging kaibigan ko. May mga nawala, pero may mga taong dumating, and despite of those absences, somehow they’ve made me smile. Parang sinabi niya sa ‘kin na” wala ka na talagang magagawa” in a sugar-coated way.
Hanggang sa dumating yung point na sobrang nai-stress na ‘ko sa mga pangyayaring hindi ko na matanggap. Pero mapilit talaga ang tadhana. Tila ayaw na niya ibalik ang dati. Hmmp! Luging-lugi na nga ako sa laban, humahanap pa siya ng kakampi.
Eto na ko at nagmumukmok sa isang tabi. Pero ‘di pa talaga siya nakuntento mangonsensya.
“kahit madami ng nagbago sa pagkakaibigan ng grupo, hindi naman nawala ang pagmamahal e… kelangan lang siguro talagang tanggapin ang mga pagbabagong nangyayari ng maluwag sa loob para wala ng gulo…=) kahit ano pa ang mga pagbabagong ito basta walang makakalimot. Yun lang naman e. makakatulong sa pagiging mature ang lahat ng mga prob na sumusubok sa pagkakaibigan ng grupo natin ngayon :P kaya life goes on. Smile lang tayo lagi…” –ana
Talaga naman. Lahat na ng pwede niyang kakampi, kumampi na sa kanya. Pero isa lang naman ang ikinatuwa ko sa kanya, at yun ay binigyan niya ko ng isang malaking leksyon sa buhay na “change is the only permanent in da world”, “past is past” at “there is an art in letting go” (O.O)
Minsan din akong nakinig sa sermon ng isang pari. Sabi nya, kung magbabalik loob ang isang tao sa Diyos, kinakailangan din niya ang pagbabago mula sa mga makasalanang niyang gawain. Pagbabago at pagtanggap sa Diyos ng buong puso: HAYAAN – Hanapin ang sarili, Yakapin, at Angkinin (not in a selfish way) ng buong puso at ibahagi sa iba at sa sangkatauhan.
Kung anu mang kababalaghan ang ginawa sa ‘kin ngayon, sabihin na lang nating nag-enjoy din naman ako. May mga bagay (tao o hayop) lang talaga ang hindi mo mapipilit na mag-stay sa panahon mo. Nasa sa kanya na kung sino ang pipiliin niyang makasama sa araw-araw, nakakasawa man o mabibitin ka pa. isa lang ang sinisigurado ko: kokonyatan ko talaga siya pag sinabi niyang regret niya nag for once in his/her life nakilala niya ito; at babalik at babalik din siya kung san sya nanggaling, pero sya ang mag-a-adjust dahil iba na ang buhay ng mga taong minsan niyang nakasama. Take note: MAS masaya na!
Nagpapasalamat ako sa mga pagbabagong ito. Atleast nalaman ko kung sino ba talaga ang mga totoong tao sa buhay mo. Kung sino yung nandyan lang kahit hindi mo naman hinihingan ng kahit ano. Yung kusang lalapit kahit hindi mo kinakalabit. At higit sa lahat, kung sino yung magpapangiti sa gitna ng poot at galit.
Ako man, hindi ko alam kung nagbago nga ako. Malamang oo, at malamang iniisip ng iba n hindi ito kagandahan.
Pero isa lang ang masasabi ko: ang pagbabago mismo ang nagbigay ng direksyon sa buhay ko. Tanaw ko ang pagkamasukal nito, ngunit sinabi nitong may kahahantungan din itong maganda, kahit hindi mo inaasahan.
At dahil dito, kulang na lang ata ay ang kumanta ako ng “changes in my life” :D
Hindi ko din alam kung sadya talagang dumadating ang problema dahil magkamag-anak sila ni ‘change’. At ang hirap pala talagang pakisamahan nitong salitang ito. Ang hirap niyang tanggapin. Pero isa lang ang pinatunayan niya sa akin, na bandang huli, magiging masaya ka din sa piling ko. (naks! Parang ‘di totoo)
Mga kaibigan. Yan po ang unang biniktima niya sa buhay ko. Kung bakit ba naman na sa hindi inaasahang pagkakatampuhan, eh bigla pala siyang eeksena. Hindi ko din pala namalayan na kahit papa’no, napasaya ako ng pagbabago at mga bagong taong naging kaibigan ko. May mga nawala, pero may mga taong dumating, and despite of those absences, somehow they’ve made me smile. Parang sinabi niya sa ‘kin na” wala ka na talagang magagawa” in a sugar-coated way.
Hanggang sa dumating yung point na sobrang nai-stress na ‘ko sa mga pangyayaring hindi ko na matanggap. Pero mapilit talaga ang tadhana. Tila ayaw na niya ibalik ang dati. Hmmp! Luging-lugi na nga ako sa laban, humahanap pa siya ng kakampi.
Eto na ko at nagmumukmok sa isang tabi. Pero ‘di pa talaga siya nakuntento mangonsensya.
“kahit madami ng nagbago sa pagkakaibigan ng grupo, hindi naman nawala ang pagmamahal e… kelangan lang siguro talagang tanggapin ang mga pagbabagong nangyayari ng maluwag sa loob para wala ng gulo…=) kahit ano pa ang mga pagbabagong ito basta walang makakalimot. Yun lang naman e. makakatulong sa pagiging mature ang lahat ng mga prob na sumusubok sa pagkakaibigan ng grupo natin ngayon :P kaya life goes on. Smile lang tayo lagi…” –ana
Talaga naman. Lahat na ng pwede niyang kakampi, kumampi na sa kanya. Pero isa lang naman ang ikinatuwa ko sa kanya, at yun ay binigyan niya ko ng isang malaking leksyon sa buhay na “change is the only permanent in da world”, “past is past” at “there is an art in letting go” (O.O)
Minsan din akong nakinig sa sermon ng isang pari. Sabi nya, kung magbabalik loob ang isang tao sa Diyos, kinakailangan din niya ang pagbabago mula sa mga makasalanang niyang gawain. Pagbabago at pagtanggap sa Diyos ng buong puso: HAYAAN – Hanapin ang sarili, Yakapin, at Angkinin (not in a selfish way) ng buong puso at ibahagi sa iba at sa sangkatauhan.
Kung anu mang kababalaghan ang ginawa sa ‘kin ngayon, sabihin na lang nating nag-enjoy din naman ako. May mga bagay (tao o hayop) lang talaga ang hindi mo mapipilit na mag-stay sa panahon mo. Nasa sa kanya na kung sino ang pipiliin niyang makasama sa araw-araw, nakakasawa man o mabibitin ka pa. isa lang ang sinisigurado ko: kokonyatan ko talaga siya pag sinabi niyang regret niya nag for once in his/her life nakilala niya ito; at babalik at babalik din siya kung san sya nanggaling, pero sya ang mag-a-adjust dahil iba na ang buhay ng mga taong minsan niyang nakasama. Take note: MAS masaya na!
Nagpapasalamat ako sa mga pagbabagong ito. Atleast nalaman ko kung sino ba talaga ang mga totoong tao sa buhay mo. Kung sino yung nandyan lang kahit hindi mo naman hinihingan ng kahit ano. Yung kusang lalapit kahit hindi mo kinakalabit. At higit sa lahat, kung sino yung magpapangiti sa gitna ng poot at galit.
Ako man, hindi ko alam kung nagbago nga ako. Malamang oo, at malamang iniisip ng iba n hindi ito kagandahan.
Pero isa lang ang masasabi ko: ang pagbabago mismo ang nagbigay ng direksyon sa buhay ko. Tanaw ko ang pagkamasukal nito, ngunit sinabi nitong may kahahantungan din itong maganda, kahit hindi mo inaasahan.
At dahil dito, kulang na lang ata ay ang kumanta ako ng “changes in my life” :D
(haha! hindi bagay!:D)
