Before I start my 104 duties, I just wan to reminisce my duties during my summer 103:
Well, at first, ayoko (nanaman) sa mga kagrupo ko, since (1)hindi ko sila kilala and (2)kilalako man yung iba pero feeling ko wala akong aasahan sa kanila. Lagi na lang eto ang trouble ko pagdating ng every start of sem. Napakapihikan ko na ba? O sobrang sanay lang talaga akong may kagrupong kabarkada ko? But, it thought me one thing: first impressions don’t last. Kaya naman at the end of the sem, I felt so lucky na sila yung mga nagging kagrupo ko, since we also expected na kami0kami pa din til 105. And before I forgot, we called ourselves “ang cute cast ng Agua Bendita”. The D4.
But since hiwalay kami sa special areas (of some sort), mas nakakasama ko ng madalas yung mga kagrupo kong D4-b. mas madami kaming naexperience together and everything. Yung iba, halos maloka ako.
CLINIC OF THE HOLY SPIRIT (CHS) – April 19-23, 2010
Ah, yung ‘therapeutic house’ ko kuno. Tsk! Sabi ko sa sarili ko, ayoko na dumuty ulit dito, not because I’m scared with the patients, but because (1)mahal! (2)natoxic lang naman ako sa individual case naming halos ‘di ko naappreciate kausapin yung patient ko (at akala ko ganun na ka-espesyal itong si wally). Buti na lang, nandyan si Bro para bigyan ako ng enough time para asikasuhin ang nakakabaliw na case at psychoetiology-whatever. Pati socialization day namin, nilangaw. Kaya kulang na lang, maglulupasay na ko sa gitna ng Edsa at magwagayway ng puting panyo para sabihing “enough!”
BINANGONAN MUNICIPAL HOSPITAL (BMH) complex – April 26-30, 2010
Dito ko nakuha yung first ever case ko. Sobrang baba ng kaligayahan ko ‘no? haha! although ganun pa din yung routine pero hindi ko maramdaman yung pressure and toxicity, kaya naman nasiyahan kami. Ang kaso, 2 days lang kami rumotate dito, and hectic kasi ng sched ni mam. Ok na din, at least naka-two-down, twenty three to go. Yung iba nga, hindi lag basta minor ang nakuha. Nakapag-paanak kasi sila – sa ER.
WELL FAMILY CLINIC, Tanay Rizal – May 3-5, 2010
Wala, naglecture lang naman ng sandamakmak na MCN, saka quiz. Ang Masaya dito, nakipagtilian kami sa isang palaka habang nagqu-quiz. Bongga. Ayan, nagsismula na kaming maburo sa sunud-sunod na MCN.
PAG-ASA HOSPITAL ward – May 6-7, 2010
Eto ang on the spot sulat kamay na assessment, ncp at nurses notes na hindi mo na kelangang gumastos para lang magpaprint. Individually. Napaka-mitikulosa pala ni mam bandang huli. Me pagkakatanga-tanga kame sa engles. Hehe.
ANTIPOLO DISTRICT HOSPITAL OB Ward – May 10-14, 2010
Kahit two days kami dito, super naapreciate naman namin na papanindigan mo talaga ang pagiging toxic mo. Pahabaan ng charting, super health teachings, pagpapaligo ng baby. Bawal ang tongerks kundi patay ka kay mam na ‘di mo akalaing toxic pala sa hospital, pero pag sa CHS sya, basta masaya lang kayo. At dahil may instructions na, wag kang magsariling sikap. Bawal sa kanya ang may dementia, gagawi niya daw yung kay Dom na pang habang buhay. (thankful ako dahil ‘di ako nag-admission, although prepared naman ako sa ganun, sayang). Sinong nalalaspag ang MCN kababasa ng pwedeng I-health teach?
LEYBLE HOSPITAL Ward – May 17-21, 2010
Ang walang kamatayang kwentuhan lang habang naka-duty, na wala kang ibang iisipin kundi saan kakain mamaya. Natuto din kami maging religious, since nasa harapan lang namin ang simbahan ng antipolo. Ang hirap talaga sa private hospital at ward ka lang, mastery ka nanaman ng vital signs.
ANGONO DISTRICT HOSPITAL ER – May 24-28, 2010
The graveyard duty. Eto talaga walang petiks. Nasa bingit na ako ng pagsuko sa kursong nursing ng dahil sa naranasan ko dito. Iparanas ba sa ‘kin lahat? Mula sa ER, sa pagbabantay ng mga buntis na in-labor sa IE Room, at magkaroon ng pitong pasyente sa Hydration ALONE. Hayz! Pinanindigan ko talaga na walang tulugan sa graveyard shift. Antok kung antok pagdating ng umaga. Natuto din ako ng magandang cottonology.
Pero marami rin akong napatunayan. Napatunayan na hindi maganda about here. Walang nagaganap na maala-tug-of-war with kamatayan dun. Patay kung patay. Parang yung DOA lang na dumating on our first night (nang dahil sa bangungot kuno). At mamamatay kung mahina ka. Feeling ko tuloy may malpractice akong nagawa. Or what would be the right term for kapabayaan? Tulad na lang nung dalawang buntis na binantayan ko, gusto nang manganak, kelangan muna ma-IE. We had a break, and after an hour or so, pagbalik ko dun ‘di pa sila naa-IE. Tsk! Ang nakakaloka lang, imbes na emergency ang sinisigaw nila, eh ‘crowning’ ang sigaw nila that night. Tapos, may nanganganak sa stretcher. Parang race lang, paunahan manganak.
The one that gave me the most trauma, yung pasyenteng pumasok na super hindi na makahinga. Binantayan naming sya for hours sa ER, kahit halos natoxic na ko sa Hydration that night, tumulong na ko sa pagbabantay. Since kelangan nya maadmit, hinatid pa namin sya sa ward bago kami umalis. He was diagnosed with MI. walang elevation yung bed nya sa ward. Super ingat pa kami dun sa swero nyang nakakabit sa brachial artery nya. Since then, di ko na makalimutan yung itsura nya habang nag-gagasping sya. Mas gugustuhin ko na lang na nag-stay sya sa ER na feeling ko, stable sya, kesa nakita ko kung paano halos vakyumin ni kamatayan yung paghinga niya. Di ko na alam kung anong nangyari sa kanya. But I think he didn’t survive it. Parang ayokong maniwalang irreversible ang MI in his case. Until now, every time that scene enters my head, it haunts me a lot. I don’t know if that would be his fate, or that moment made him ended to him everything. I also don’t know if it belongs to my practice, to be emotionally, mentally ready to the situation, or it should be the lesson to do the RIGHT thing when my calling comes.
Tumatak na din sa isip ko na ayoko nang maulit pa dun sa area na yun. Dahil hindi ko matanggap yung phrase na “ganun talaga”
Although masaklap yung mga duty naming ito, masaklap in a sense na walang nangyayari, or in a sense of grabe yung mga nangyayari, I love the company of my groupmates. Sa mga hirap na nireklamo, hanggang sa pakikinig ng jejemon. I miss them
