These people… sila yung mga kasa-kasama ko sa bawat araw ko ngayon (besides my family). Naloloka akong malaman na ganito pala yung mga nangyayari sa bawat araw na makakasama ko sila.
C1
Kasama ko sa bawat case na ginagawa at pineprepare for the presentation. Pero ang pinaka-malupit kong bonding with them ay yung nag-overnight kami para lang ayusin ang pang grand case pre namin. but it all turned out na nabangas kami sa sobrang puyat at sa sobrang hilo. Hanggang sa tumatawa na kami kinaumagahan habang nirereminisce yung mga nangyari kinagabihan. To sum it up, I never expect na magiging masaya rin pala ako sa piling ng mga ito.
A2
'di ko man araw-araw nakikita 'tong mga ito, super happy naman akong makita sila. i really missed them. kaya naman super hinayang ko nang 'di nanaman ako naka nyoyning sa swim nila..kelan kya ko babawi sa mga toh?? hayy. miss ko na yung mga times na gumagawa kami ng case..sana 'di nagtatampo 'tong mga 'toh pag nagkakataong wala ako sa mga lakad nila..
CY
Eto??? Etong babaeng ‘to ang tumakot sa ‘kin kelan lang. katigasan kasi ng ulo na ayaw makinig sa ‘min dati pa, ayun. Kawawa’t dumanas ng hirap ang maganda niyang tyan. Wala naman akong magawa. Wala na kong magawa kundi matakot. Pangalawang taong umakot sa ‘kin ng dahil sa may sakit. Kaya, ayun, ‘di ko na kayang makitang nagkakagano’n siya sa ilalim ng bubong ng baler ko. hahaha. Atleast ngayon ok na. wag niya lang akong tatakutin ulit next time, baka ‘di ko na rin kayaning makita yan kahit hindi tyan ang problema nyan.
*kawawa nga rin ‘to walang makaing masarap. Ganun talaga, strikto yung nutritionist eh. *ehem!*
CLICKFRIENDZ
Naku, lagi ko namang kasama itong mga ito. Pero nakakatuwa lang walang na-repeat ni isa sa ‘minJ pero nakakatuwa lang dahil yung isa sa ma yan, na-accomplish ko nang mai-open up yung saloobin niya. At nakakapagtampo rin naman yung isa dahil ‘di niya ko binigyan ng pagkakataong bumawi sa pagkukulang ko sa kanila. Pero keri na yun. Hek. At ang nakakaloka lang talaga ay yung masaksihan yung bawat away ng mga magjojowang ito. Lalo na yung nag-panic kami para lang mabuksan yung pinto. Keme-kemeng magkasugat-sugat at magkasira-sira ang kung anek-anek. Kahit naman anong away man ang daanan ng sinuman sa kanila, malaki yung tiwala ko na lagi nilang maauz ang lahat sooner or later.
Normal man yung araw-araw na kasama ko ang mga ito, nakakainis man o nakakatuwa, sobrang spexal naman ang mga pangyayari with them.
aun sila.
