house of "therapeutic communication"^^

Eto ang panimula ng buhay ko sa piling ng mga bago kong kaakibat sa bawat case, duty, at maging sa classroom ngayong second sem: C1.

Well, kahit papa’no eh, unti-unti na akong nakaka-recover sa depression kong nawalay na ako sa mga dati kong ka-group. Siguro nga kelangan kong tanggapin na gano’n talaga mga batas. Eh kelan bang may nagawa ako sa mga ganyang bagay. I shouldn’t spend times na nagmumukmok ako sa ganung dahilan. Life goes on! Andyan pa din naman lagi sila eh

As I said, start of something new. New pakikisama to new people, although kilala ko naman sila. Dito nagsimula yung task namin as a group. As what I called “house of therapeutic communication”. Bakit??? Malalaman niyo mamaya.

“The Clinic of Holy Spirit” – dyan yung first (trulajen!!) area namin. Mmmmmmmm. “community of holy spirit” pa daw sabi nung una. Pandinig pa lang clinic lang. oo, tama. Clinic lang. for special people. Mmmmmmmmmm. Special people ba? Ga’no nga ba sila ka-special?

Para sa kaalaman lang naman ng lahat, eh bago ka makapag-duty, nasa bingit ka ng paggawa ng incidence report dahil hindi lang siya nasa vicinity ng Rizal. Nasa Los Angeles lamang siya. Cubao. (sosyal!!). oh ‘di ba?? Ma-late at maligaw ka muna bago ka makarating. Pero sa kaso naming ayaw ma-IR nung first day, nag-pa-isang byahe na lang kami sa mabait na driver ng fx, ‘wag lang kami maligaw. Ayun, sa awa ni bro, muntik lang kami maligaw ng landas ng slight. Nung second day, nawarla na yung fx driver na sinakyan namin kaya nilakad naming mula farmers hanggang gateway na bang layo. Muntik ding ma-late pero sakto pa din ang dating.

Dahil bago sa lugar, eh medyo takot pa yung mga pes naming sumabak, although alam naman namin kung anong klaseng mga tao yung nandoon. Matakot ka lalo na baka paglabas mo eh isa ka na ding baliw, as it was described in a simple word. Well, hindi siya pulang bubong, pulang gate siya:D

Spending the first two days…
Kapag first day, orientation day syempre. Yung mga bawal at mga dapat. Kung sa ‘kin lang, excited ako dahil sa mga kinwento na rin ng mga nakapagduty na, pero medyo kinabahan na pagdating dun sa place. Isa lang naman yung pinakakinatakutan namin: baka kasi magwala at manakit. Ano na lang nangyari sa ‘min pag ganun?

Kaya ang siste, kapitan kami sa kung sinong kagrupo nang makapitan sobrang takot pagpasok naming dun sa grounds nila. Kahit may pakeme-kemeng pokerface ng slight, syempre nursing student, bawal duwag. Hehehe. ‘di ko kaagad makakalimutan yung kauna-unahang patient na umagaw atensyon sa ‘min: si Rochelle. Catatonic siya, ika nga nung instructor namin. Yung tipong robotic kung kumilos. Kasabay kasi naming siyang naglalakad papuntang nurse’s station nun, eh kala mo super taray kung makatingin sa ‘yo (kulang na lang susunggaban ka na lang niya) pero wapakels pa din. Nung time na yun, exercise yung activity nila kaya lahat sila nasa grounds. Dun ko na nakita yung mga sari-sarili nilang topak. May makulit tulad ni wally, yung shulak ng shulak ng mga pangaral na bawal manigarilyo, bawal magsugal, etc., meron din na may dala-dalang board games na nakikipag-deal daw sa kalaro, at saka si sir na araw araw na lang birthday niya. Pero karamihan sa kanila, depressed or social withdrawn.

Kahit papa’no eh rumerekober ka din sa takot mong pumasok ulit dun. ‘di muna naming nagawang makihalubilo nung una dahil nga takot. More on orientation muna kami that day, kung ano ba talaga yung nasa loob ng akala-mo-bahay na yun. Then, kinukwento naman sa ‘min nung instructor namin kung sino talaga yung mga nandun, kung pa’no sila kumilos, ano ugali, etc. dahil dun, nag-aral ulit kami ng THERAPEUTIC COMMUNICATION. Dahil kung hindi, hindi ka talaga makaka-survive pakikipag-usap sa kanila sa loob. For these whole two days (especially the second one) wala na kaming binantayan sa mga sarili naming kundi yung paggamit namin ng therapeutic communication. Syempre, hindi ka pwedeng makasakit sa ganung paraan, baka sila lalong mabaliw, or much worse, ikaw ang mabaliw. (kung tutuusin nga, eh, nabaliw na rin ako kakakausap at kakaisip ng mga dapat sabihin sa kanila, dahil bawal na bawal ang “bakit?”). na-refresh din namin yung mga coping mechanism, defense mechanism, and nalaman din namin yung mga disturbances in perception, affect, speech, motor, memory. Akalain mo yun? Malaman-laman naming na ganun din kami minsan. Hahahah:D
Syempre, NPR/NPI (nurse-patient relationship/interaction) na wiz ko pang knowslai ang meaning nung una.:P

Nang dahil sa medyo nagtatagal na yung stay naming sa loob nung mga sumunod na pasok, na-o-overcome na naming lahat ng takot. At the same time, naeenjoy na din kahit papa’no yung area. Saka pagod(sa byahe). Hehehe. Comfortable na din kami sa orientation and working phase namin with our patients nung second day. Sobrang ingat lang talaga sa lahat ng itatanong. At saka wag kang mukhang borlogs kausap! Kung ayaw mong malayasan ng patient (tulad ng nangyari sa ‘kin sa una kong pasyente).

Kahit sobrang hustle dahil sa daming task, pagod sa byahe, sobrang natuwa ako na nabigyan kami ng chance na makapagduty sa area na yun. Sobrang dami kong natutunan:
• mag-control, mag-isip, maging maingat about sa lahat ng dapat mong itanong/sabihin sa mga taong makakasalamuha mo, especially dun sa mga magiging pasyente mo in the future.
• matutong mag-explore ng personality ng isang tao para maintindihan siya.
• patience is a virtue. May mga tao talagang irritable o kaya mainipin minsan.
• yung mga katulad nilang ‘special people’, dapat silang bigyang atensyon. Atensyon na hindi dapat katakutan o pandirian. Treat them as a ‘people’. Tao din sila tulad mo. ‘di sila iba sa ‘tin kung tutuusin. Medyo pumaling lang ang nervous system nila compared sa ‘tin.
• may mga taong ‘kala mo normal sa unang tingin, pero may mental/personality disorder pala.
• pakikisama. Super important.
• ipakitang belong ka sa bawat environment na matungtungan mo. Para din sa ‘yo yan.
• maging matapang!!
• kung sabi nga sa ‘kin ni babes sa letter niya sa ‘kin na ako na daw ang pinaka-understanding sa clickfriendz, well, kelangan mo pa ring iimprove yun. Malay mo, sa clickfriendz lang pala ko may understanding:P
• be alert. May mga tao kasing SPO, baka ka hatakin at pag-interesan ang iyong kagandahan. Yun pala, matapos mang-agaw ng boy bawang, bibitawan ka na.
• maging katiwa-tiwala. Para magaan ang loob sa ‘yo.
• treat others as you treat yourself. In a good way ah. That’s called self-awareness.
• matutong i-handle ang sariling emosyon. ‘wag masyadong makiki-iyak. Baka mamaya, mabaliw ka na din. ‘empathy, not sympathy’

marami na siguro ‘yan. Pero marami pa, super exhausted lang talaga na ako kaya wala na din akong maisip. Basta, ang sa ‘kin lang, parang ang sarap-sarap balikan ng area na ito. Mukhang mag-eenjoy ata ako sa psychiatric nursing. Feeling ko kasi napaandar ko yung utak ko sa areang ‘to. Isa pang nakakatuwa, nawala ako sa boredom na buhay ward nung 101, although meron pa din kahit papa’no, pero challenge sa ‘kin yung pagpunta naming dito sa CHS. Bukod pa dun, ang bilis pa namin nagkapalagayang-loob ng mga ka-group ko dahil sa self-assessment na nangyari sa ‘min kanina. Medyo nahuhuli na naming yung personality ng isa’t isa. Akalain mo yung hindi raw akong problemadong tao. (o ‘di lang talaga ako problemado ngayon??).

sana, tuloy-tuloy lang na maging enjoy yung bawat duty ko as a nursing student, kahit challenging and mahirap, dahil kelan nga ba nagkar’on ng madali. And hopefully, have my first ever case(yung case na may papirma-pirma effect!) soon))

before I forgot, may natitira pa pala kaming dalawang araw dun next week. Well, busy days. Medyo ipagdasal niyo na lang din ako na sana ‘di ako matuluyang mabaliw matapos nito. hahahaha. LOL!!:D

bagong 'depression'

Well, haaaayyyyzzzzz…

Again, I’m feelin’ sad. Depressed. Unhappy. Down. Glum. Disheartened. Miserable. Lahat na para i-describe kung ga’no ako kalungkot.

Akala ko naka-survive na din ako. Kung tutusin, simple lang naman yung dahilan. ‘di naman mabigat kaya walang dapat alalahanin. But then again, umiral nanaman yung pagiging ‘nega’ ko. ‘di ko na pahahabain. Simple lang talaga yung pinagmulan. Enrollment.

Sabi ko naman simple lang ‘di ba? Pero bakit? Yan ang tanong.

Hindi naman dahilan yung super worried ka kung makakapag-aral o makakapag-enroll ka pa dahil sa kahirapan. Oo, dahilan yun ng lahat. Pero sa ‘kin? Sanay na ako na lagi na lang yang ang pangunahing dahilan. Pero positively thinking, kayang gawan ng paraan. Time. Yan ang tunay na dahilan. Time para lakarin ang lahat ng kailangan ko para lang makapag-enroll ako on time. Confusing pa din ba?

I have everything set at the first place. Alam ko na kung kelan ko makukuha yung classcard ko sa NCM nun, alam ko na din kung kelan ako makakakuha ng blue form. Kahit medyo hapon na, at katatapos ko lang mag-exam nun sa nutri, alam ko na sa wakas, maa-accomplish ko na lahat ng kelangan ko. I even choose to not join our group’s swimming for the sake of this. Eto na. sinalubong ako ng isang ‘RLE Clearance’ pagdating ko sa registrar. Meaning, hindi pa pala dito nagtatapos. Banding huli, wala akong nakuhang blue form at the end of the day.

The day after, I was hoping that I could accomplish this clearance. Sadly, hindi pa din ako umabot sa dean. Bumalik pa ako after the holidays to finish it. Well, natapos ko naman but still, late pa din.

Sabi ko nga makakuha lang ako ng blue form, okay na. late na din naman ako makakapag-enroll kahit anong gawin ko. well, naging okay nga naman. Kung tutusin nga, super thankful ako sa mga friends ko na tinulungan akong asikasuhin ang lahat, at sa ma tinatamad mag-enroll for the week dahil may kasama akong mag-eenroll. Kahit late na. ayoko talagang ma-late. Feeling ko kasi mawawala ako sa dati kong section, sa dati kong mga ka-group. ‘di ba nakakalungkot yun? Iniisip mo pa lang na mahihiwlay ka na, malulungkot ka talaga. Malakas lang yung faith ko na kami kami pa din next sem. Pero akala ko lang pala yun.

Kahit pala magmaaga ako ng enroll, sa hiwalayan din pala ang tuloy. I received these messages from my friends updating on school. Sadly, ‘new sections’. Yeah. Nice :│. In alphabetical order. That means, new classmates, new group mates, new cases, and the worst part, new ‘pakikisama’.

Well, akala ko masaya na ako. Banding huli hindi pala. Sa lahat ng nangyari sa akin for the whole two weeks, this is the most depressing part. Super sad na ako nung hindi na ‘ko nakasama ng swimming but this is much worse. I love my group. Honestly. The one I’ve been wishing for. The least and much better than I expect. Hindi sila kasing simple ng iba na para lang sa RLE. Hindi lang basta kasama sa bawat duty at gawaan ng case. At hinding-hindi, as in NEVER naging kaaway o kaalitan ng dahil sa case, o kahit sa anong bagay. (oops!)(di pala never un noh, madalang pala). Super depressed, sad, unhappy, down, glum, disheartened ako na hindi na kami magkakasama this time. Sana naman kahit isang sem, pinagsama pa nila kami ‘no. A chance for just another semester. Hindi ko sukat akalain na yung araw ng huling revision ng case naming yung huling araw na nakapag-bonding ako kasama sila. Na yung swimming na yun yung huling happening na dapat andun ako. I would really miss such things I experienced with them. Yung tipong kahit nagkakapikunan na, masaya pa din. Kahit super sakit na ng ulo kakagawa ng case, hindi nawawla yung tawanan. If you really need a hand, andyan sila kahit moral support lang.haha.



A2, ayan bandang huli alay ko pala senyo 2ng blog ‘kong ito. (my mkabasa nga naman kaya???) . hindi niyo sukat akalain kung gaano ko kayo mamimiss. Bonggang bongga talaga. Super worried ako nung una kung anong klase kayo ka-group (na halos si Kevin lang ang ka-close ko nung una) na hindi ko sukat akalain an ganito pala kasaya. Sana nga isang sem pa eh. Kaso mukhang hindi tayo pinagbigyan. May pagka-redundant man (at madrama) na yung mga linyang ito, la akong pake sa nararamdaman nila. Bxta luv ko keo. Lam nyo un!!
Tnx sa lahat ng moments na nakasama ko kayo. Good man yun o bad. Sa lahat ng tinuro niyo sa ‘kin. Mula sa kalokohan, hanggang sa kalokohan (este kabutihan). Sa mga jowk2x times, sa facebook times, jan sa mga farm at poker na hindi ako nakarelate ng madalas, sa mga tsismis (haha, lam nio yan) at sa lahat ng pambabanat . This group, another one who molds me for my very best, who treats me just the way I belong to them. Bitin yung first semester ko with you. Sana talaga isa pa. aun.

Ang jowk time…
May isang puno, ano bunga??
Mais!!! Aaawwww…

May magagawa nga naman ba tayo kung ganun talaga mga batas? Ako, madepress lang ng tunay. Hindi ko na alam what will happen next. Sana nga panaginip lang yung mga natanggap kong text kanina, pero asa naman ako ‘di ba?.hayy, buti pa yung iba. Natupad yung mga wish nila na mawalay na sa mga kagrupo nilang _____ (whatever.).

Sabi nga nila, i-facebook ko na lang ito. Well, tama sila. Ipe-pesbuk ko na nga lang. (sighs!).